Bu yaz ilk durağımız Safranbolu'ydu. Benim de ilk defa gidişim oldu. UNESCO tarafından "Dünya Mirası" ilan edilen Safranbolu hakkında çok şey duymuştum ama bu kadarını beklemiyordum açıkçası. Ben sadece küçük bir grup Safranbolu evi göreceğimizi düşünüyordum.
Ama hiç de öyle olmadı. Elimizde "Türkiye'de Görülmesi Gereken 101 Yer" kitabımızla akşam sularında Safranbolu'ya girdik. Restore edilmiş ve genelde otel olarak kullanılan Safranbolu evleri karşıladı bizi. Kitapta Safranbolu'ya gidildiğinde kalınabilecek yerlerden biri olarak tavsiye edilen "
Gülevi" ilgimizi çekti.
Biz de orada kalmaya karar verdik. Burayı aynı zamanda evin sahibi olan Mimar İbrahim Canbulat Bey evin özgün mimarisine oldukça sadık kalarak restore etmiş. O kadar sıcak bir ortam ki. Sahibi İbrahim bey ile Gül hanım müşterilerini kendi misafirleri gibi ağırlıyor, karşılıyor, hatta kahvaltıda servis bile yapıyorlar. Gül hanım İbrahim Bey'in eve Gülevi adını verdiğini söylerken buraya konak demek istemediklerini, "ev" kelimesini daha sıcak bulduklarını ve burada insanların kendilerini evinde gibi hissetmelerini istediklerini söylüyor. Bence bunu gayet iyi de başarmışlar. Kahvaltıdan sonra nereleri gezeceğimizi Gül Hanım'a danıştık. En iyisinin bir golf arabasıyla Safranbolu'da tur atmak olacağını söyledi.
Şehir merkezine indiğimizde bir golf arabası kiraladık. Bu arabalarda Safranbolu'yu anlatan ses kayıtları gezilen yerlerde sırasıyla çalınıyor. Ayrıca bizi gezdiren rehber de bazı ayrıntıları anlattı. Tüm Safranbolu'nun gözüktüğü güzel bir yerde doyasıya fotoğraf çektim:) Gezdiğimiz güzergahta bir tabakhanenin önünden geçtik.
Eskiden tabakhanede çalışan işçilerin üstü başı kokunca buradaki mescidin önündeki havuzcukta yıkanır öyle mescide girerlermiş. Ayrıca Safranbolu'nun kapı tokmakları çok ilginçti.
Tok ses çıkaran tokmak erkekler için, ince ses çıkaran tokmak ise bayanlar içinmiş. Hatta bazı evlerde çocuklar için bile ayrı tokmak varmış. Gelen kişinin cinsiyetine göre kapıyı uygun bir kişi açarmış..
Yanından geçerken gördüğümüz bir demircilik atölyesi de çok hoştu üstünde yazan yazılar da (örn: Demir tava geldi kömür bitti, akıl başa geldi ömür bitti:)).
Böylece minik golf arabamızla tüm Safranbolu'yu turladıktan sonra çarşıdan ünlü Safranbolu lokumlarından ve ev maketlerinden aldık.
Sonra buradaki halkın eski yaşayışını anlatan bir ev müzeyi gezdik. Son olarak Hıdırlık Tepesi'ne çıkıp muhteşem manzara eşliğinde biraz soluklandık.
Hoşuma giden bir başka şey ise Hıdırlık Tepesi'nde sadece bir marka kola satılmasıydı! Merak etmeyin büyük markalardan birinin reklamını yapmayacağım burada:) Safranbolu'nun kendi kola markası Bağlar Kola!
Çok yerli ve sıcak bir görüntüsü vardı şişelerin, onları da manzarayla birlikte ölümsüzleştireyim dedim.. Kolalarımızı bitirdik ve ikinci durağımıza doğru yola koyulduk..
**İkinci durağımız Amasra (Çeşm-i Cihan) yazısı yakında..
Safranbolu’dan sonra Amasra’ya gitmeyi hedeflemiştik. Ama Bartın’ın da çok renkli olduğunu duyunca önce Bartın’a uğrayalım dedik. Aslında Bartın’da İnkumu adındaki, güzel bir kumsala sahip olan yermiş asıl “renkli” olan. Fakat biz yanlışlıkla Bartın’ın limanına gittik ve karşımızda ticari gemilerle dolu ticari bir liman bulduk. Bu deneyimimiz hüsranla sonuçlandı anlayacağınız. Biz de eski rotamıza geri döndük ve Amasra’ya doğru yola koyulduk. Bursalılar olarak Gemlik’le ilgili ünlü şiiri (“Gemlik’e giderken denizi göreceksin sakın şaşırma!” Orhan Veli Kanık) benimsediğimizden Amasra’ya giderken de yolda hep denizi gözledik. Sonunda solumuzda masmavi Karadeniz beliriverdi. 
Manzara muhteşemdi. Ee ne diyelim Fatih Sultan Mehmet gibi kim bilir ne denizler görmüş bir padişah buraya “Çeşm-i Cihan (Dünya’nın Gözü)” dediyse vardır bir bildiği.. 
Amasra’da üç koy var. İki tane de ada.. Bu adalardan biri karaya köprüyle bağlı. Köprünün olduğu yerden deniz manzarası muhteşem. 
Amasra’nın neyi meşhur peki? Denizinden başka salatası, balığı, sahilindeki cüce köpekleri, ahşap hediyelik eşyaları ve Barış Akarsu’su:) Salatasında çok çeşitli sebzeler var ve çiçek şeklinde düzenlenmiş. Balığı tabi ki çok lezzetli. 
Sahilde kısa bacaklı köpekler dolaşıyor, çok şekerler:) Barış Akarsu’ysa Amasra’da fazlasıyla sahiplenilmiş. Anısına bir heykel bile dikilmiş. Amasra’nın manzarası gerçekten harika. İnsanlar da bu muhteşem manzaradan yararlanmak için Amasra'ya akın etmişler :) 
Sabahın erken saatlerinde ortalık tenhayken çıkarsanız manzarayı doyasıya seyredebilirsiniz. Ayrıca burası Karadeniz'in Bodrum'u olarak görülüyormuş. Denizi de Karadeniz gibi değil sanki, çok sakin, hiç dalga yok..
Sahilde fotoğraf çekerken denizde parçalanmış bir olta buldum, çıkardım çok güzeldi. Hatıra olarak saklamaya karar verdim.. 
Ve tekrar yola koyulduk, yeni duraklara doğru…
